Γυρισμένο ασπρόμαυρο με διευθυντή φωτογραφίας τον σπουδαίο οπερατέρ Γκόρντον Γουίλις («Ο Νονός»), το «Μανχάταν» από την πρώτη κιόλας σκηνή του μοιάζει με ερωτική επιστολή του Γούντι Αλεν προς την πόλη που από πολύ νωρίς έκλεψε την καρδιά του: η σκηνή είναι μια «οπτική συμφωνία» της νυχτερινής Νέας Υόρκης και κλιμακώνεται με τα πυροτεχνήματα που φωτίζουν την πόλη πάνω από τους ουρανοξύστες. Κάτω από τους ήχους του Τζορτζ Γκέρσουιν, ο Γούντι Αλεν κρατά για τον εαυτό του τον ρόλο ενός μοναχικού τύπου, του Αϊζακ Ντέιβις, ο οποίος επαγγέλλεται σεναριογράφος της τηλεόρασης και αναζητεί την ιδανική σχέση. Οι γυναίκες στη ζωή του είναι αρκετές: η Τζιλ που υποδύεται η Μέριλ Στριπ είναι η πρώην σύζυγος του Αϊζακ που τον εγκατέλειψε ανακαλύπτοντας την αληθινή σεξουαλικότητά της. Η Μαίρη ( Νταϊάν Κίτον), είναι η φίλη του καλύτερου φί λου του ( Μάικλ Μέρφι ) και, όταν ο τελευταίος χωρίζει μαζί της, εκείνη στρέφεται προς τον Αϊζακ. Την ίδια ώρα υπάρχει και η Τρέισι, το νυμφίδιο ( Μάριελ Χέμινγουεϊ ), μια φοιτήτρια. Η Τρέισι αποδεικνύεται το πιο σοφό πλάσμα της ιστορίας αλλά και το πιο στιβαρό στα συναισθήματά του. Και όλα αυτά με φόντο το μεγαλειώδες Μανχάταν, με τα ολονύκτια καφέ, το εστιατόριο «Εlaine΄s» (στέκι του Γούντι Αλεν στην πραγματικότητα) και τα παγκάκια στη Γέφυρα του Μπρούκλιν.
Αν ο «Ταξιτζής» του Μάρτιν Σκορσέζε υπήρξε η ταινία που περισσότερο από κάθε άλλη επεσήμανε τη «βρώμικη» πλευρά της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του 1970, το «Μανχάταν», που γυρίστηκε τρία χρόνια αργότερα, είναι το φιλμ που εξύμνησε περισσότερο από κάθε άλλη την ομορφιά της ίδιας πόλης. Διόλου τυχαία το «Μανχάταν» θεωρείται επίσης μία από τις σημαντικότερες αμερικανικές ταινίες γενικότερα για την ίδια δεκαετία. Οταν εμφανίστηκε στις αίθουσες στις αρχές του 1979, σύσσωμη η αμερικανική κριτική την αγκάλιασε, την αγάπησε και την ανέδειξε. Για πολλούς εξακολουθεί να είναι η πιο ώριμη ταινία του Γούντι Αλεν και μία από τις τρυφερότερες. Η λέξη αριστούργημα έγινε αυτοκόλλητη με το «Μανχάταν» και ναι, σήμερα, 31 χρόνια αργότερα, βλέπει κανείς πόσο ωραία έχει αντέξει στον χρόνο, πόσο γεμάτη και πλούσια ταινία είναι.
Αν ο «Ταξιτζής» του Μάρτιν Σκορσέζε υπήρξε η ταινία που περισσότερο από κάθε άλλη επεσήμανε τη «βρώμικη» πλευρά της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του 1970, το «Μανχάταν», που γυρίστηκε τρία χρόνια αργότερα, είναι το φιλμ που εξύμνησε περισσότερο από κάθε άλλη την ομορφιά της ίδιας πόλης. Διόλου τυχαία το «Μανχάταν» θεωρείται επίσης μία από τις σημαντικότερες αμερικανικές ταινίες γενικότερα για την ίδια δεκαετία. Οταν εμφανίστηκε στις αίθουσες στις αρχές του 1979, σύσσωμη η αμερικανική κριτική την αγκάλιασε, την αγάπησε και την ανέδειξε. Για πολλούς εξακολουθεί να είναι η πιο ώριμη ταινία του Γούντι Αλεν και μία από τις τρυφερότερες. Η λέξη αριστούργημα έγινε αυτοκόλλητη με το «Μανχάταν» και ναι, σήμερα, 31 χρόνια αργότερα, βλέπει κανείς πόσο ωραία έχει αντέξει στον χρόνο, πόσο γεμάτη και πλούσια ταινία είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου